Poreklo krize
Prethodni period u Nemačkoj obeležen je mnogim demonstracijama, političkim i ekonomskim krizama koje nagoveštavaju da dosadašnji period uljuljkanosti i socijalne države dolazi svom kraju.
Nesputani šovinizam i rasizam koji su ispod liberalne maske godinama rasli širom “liberalne” Evrope, a koji su bili reakcija na demografsku i populacionu promenu koja je zadesila Evropu i na pandemiju, doživeli su još veću eksploziju početkom rata u Ukrajini. Poremećaji u trgovačkim lancima snabdevanja sirovina i ostale robe, doveli su do prvih naznaka ozbiljnije krize u ekonomiji, koja je kao i uvek oštro pogodila sitnu buržoaziju. Pod utiskom gubljenja dotadašnje relativno stabilne pozicije, regije nemačke u kojima ta klasa ima nešto veću zastupljenost, doveli su do sve većeg rasta desničarske stranke AfD (Alternativa za Nemačku), a koja je praktično uzletela na krilima militarizacije i islamofobije, koje su sve intenzivnije.
Momenat koji je predstavljao udarac realnosti jeste tajni skup članova AfD-a, “Identitetskog pokreta” (još jedne desničarske partije), ali i određenih članova Demo-Hrišćanske unije, druge najveće partije u Bundestagu (nemačkom parlamentu), kao i dela nemačkih kapitalista. Na razotkrivenom skupu se diskutovalo o planovima deportacije i migranata, ali i nemačkih građana stranog porekla.
Ovakvi planovi nisu slučajni, posebno ako se uzme u obzir da je Nemačka pokazala potpuno odobravanje i podupiranje politike, odnosno genocida koji Izrael sprovodi u Gazi.
Demonstracije
Kao odgovor na ova dešavanja, u Nemačkoj je došlo do masovnih okupljanja u većim gradovima, kao što su Keln, Hamburg i Berlin. Protesti predvođeni mahom liberalnim političarima su zadržali uglavnom miran karakter, iako u Nemačkoj tinjaju paralelno i protesti nemačkih poljoprivrednika, kao i protesti povodom rata u Gazi.
Da stvar potpuno ne propadne postarali su se komunisti, ali i ostali borbeni elementi. Oni su druge nedelje januara izveli svoj tradicionalan marš kroz Berlin posvećen Karlu Libnehtu, Rozi Luksemburg i Vladimiru Lenjinu. Marš je dobio masovan karakter, prikupivši nekoliko hiljada ljudi, a na njegovom čelu su se nalazile komunističke i pro-palestinske organizacije. Velika brojnost, revolucionarne i anti-imperijalističke parole, dale su policiji “legitimaciju” za napad na demonstrante. Ovakvi napadi nisu neočekivani, ako se uzme u obzir pomenuta politika Nemačke na spoljašnjem planu, ali i hapšenje aktivista povezanih sa pro-palestinskim pokretom u samoj Nemačkoj. Napad policije je nakon nekog vremena odbijen zahvaljujući komunistima i drugim borbenim elementima, ali ne pre nego što je policija uspela da uhapsi nekoliko ljudi i divljački pretuče jednog demonstranta.
Kao i pre jednog veka, kada je kapitalistička Nemačka pod vođstvom “levih snaga”, u formi Socijal-Demokrata, masakrirala revolucionarne vođe i ostavljala širok prostor nadirućem fašizmu, tako i danas Nemačka “u ime demokratije” ponovo steže obruč oko progresivnih i borbenih snaga, ponovo utirući put nekim novim fašistima, sa novim konačnim rešenjima, koji se mogu završiti isključivo jedinim konačnim porazom.
