Nedaleko od Filipina, gdje narod u sve većoj mjeri svakog dana daje otpor imperijalističkoj ofanzivi i okupatorskoj vlasti, nalazi se skupina ostrva koja je prije skoro jedan vijek proglasila nezavisnost i dala otpor koji je osigurao slobodu njenih naroda. Ulazeći u moderan tok, Indonezija je dala primjer svim ostalim narodima Okeanije u borbi protiv imperijalizma i ostalih zlodela koji je doneo kapitalistički
poredak. Međutim, vojna diktatura koja se javila u novim uslovima, nove “slobode” i dan danas pokazuje svoje zube i bestijalno napada narod Indonezije.
Uprkos naporima da se ta vlast očuva, narodi Indonezije su više puta uspjevali da očuvaju svoje slobodarsko naslijeđe iz doba borbe protiv kolonijalizma. U vrijeme marta, kada se širom svijeta pobune protiv vlasti na vrhu dešavaju pred našim očima, u Indonezijije 20. marta je prijedlog o novom zakonu o vojsci rasplamsao poluvijekovni gnev naroda koji se u najmanju ruku osjeća izdatim od strane vojske koja je bila ključ ka oslobođenju od kolonijalne uprave.
O samim događajima
Ulice Džakarte su se rasplamsale od početka marta, uoči prijedloga i odobrenja novog zakona o proširenju vojne vlasti. Kao odgovor na odluku su studenti zajedno sa radnicima i demokratskim grupama organizovali protest isprijed zgrade parlamenta u kom je zakon bio prijedložen. Poslije odobravanja istog zakona, dogodili su se okršaji između radnika i policije, koji su se završili u krvničkom prebijanju i
hapšenju mnogih demonstranata.
Sporni zakon zbog kojeg su se 11. sukobili narod protiv policije, omogućava veću ulogu vojske tokom donošenja odluka, kao i političku kontrolu nad kako vojnim tako i civilnim životom. Drugim riječima, svako aktivan u vojsci ima veću garanciju i priliku da bude deo državnih organa i time donosi odluke nezavisno od mišljenja oniih koji nisu pripadnici oružanih snaga Indonezije. Uprkos tendenciji ovog zakona da se proširi na to da uključi obavezan vojni rok, demonstranti su se suprotstavili reviziji zakona koji je ograničavao vojsku na samo jednu sferu, citirajući korupciju unutar oružanih snaga kao primjer da se njima ne može vjerovati da upravljaju državom.
Okršaji između policije i demonstranata su se nastavili. Zabilježen je slučaj u ponedeljak, 24. marta, kada je oko 1000 demonstranata zasulo policiju kamenicama i molotovljevim koktelima. Kao u prethodno vrijeme, vrijeme Suharta, policija je brutalno pretukla demonstrante.
Istorijski kontekst
Da bi se jasnije posmatrali današnji događaji mora se pogledati istorijski korijen ovog sukoba. Indonezija važi za zemlju u kojoj su se se borbe između nacionalističke i revolucionarne linije istakle u svoj svojoj oštrini, poput onih u Kini. Za razliku od Kine, gdje su revolucionarne snage odnele pobedu, i gdje se ta borba javila čak i pre oslobođenja od japanske okupacije, u Indoneziji je do nje došlo nakon obaranja holandskog kolonijalizma. Reakcionarne snage, okupljene oko armije i oličene u generalu Suhartou su u praksi nedugo nakon toga zauzele vlast i zavele jednu od najstrašnijih reakcionarnih režima u istoriji tokom kojih su ubili između 500.000 i 1.000.000 ljudi. Ova borba je izvedena kao čin borbe protiv revolucionarnih snaga i bila je urađena sa političkom i svakom drugom podrškom imperijalističkog sveta, predvođenih tada, SAD-om i Velikom Britanijom.
Danas, kada režimi i kapitalistički sistemi tonu sve dublje i dublje u interne kontradikcije, sasvim je očekivano da svoj oslonac pronalaze u sve opremljenijem i jačem represivnom aparatu, koji i sam preti da proguta celokupnu državu i društvo. U epohi priprema za nove ratove i preraspodele svijeta, akcije i masa i režima podsjećaju da ona glavna borba ne predstoji za granice i nova tržišta, već za unutar društvene promjene i da su režimi toga i više nego svjesni.