Protesti
U Keniji su izbili protesti 18. juna protiv novih poreskih reformi, na osnovu kojih bi stanovnicima Kenije najosnovnije potrepštine značajno poskupele. Na početku protesta demonstranti su se organizovali za upad u zgradu parlamenta, ali ih je policija ubrzo potisnula. Već tokom prvog talasa protesta, predsednik Kenije Vilijam Ruto je izjavio da će nove poreske reforme biti izmenjene.
Međutim, ova promena prvobitnog plana nije smirila mase, koje su nastavile da se okupljaju tražeći potpunu obustavu poreskih reformi. Samo tokom prva dva dana protesta, uhapšeno je oko 350 ljudi. Dolaženjem sve većeg broja demonstranata i povećanjem masovnosti protesta, državne represivne snage su počele da koriste sve brutalnije načine da ih uguše. Sa povećanom brutalnošću, demonstranti su odgovorili još većom odlučnošću i nakon nedelju dana protesta su probili barikade postavljene oko parlamenta i upali u njega.
Nakon upada u parlament, vlada Kenije je poslala vojsku na demonstrante i broj ubistava i hapšenja demonstranata se naglo povećao. Uprkos kritičnoj situaciji za vladu Kenije ona, osim praznih obećanja o povlačenju reformi i smeni pojedinaca u vladi, nije napravila nikakav konkretni ustupak masama.
Zbog manjka volje da čuju zahteve masa, posle mesec dana protesta vlada Kenije iako je uspela da ih suzbije, nije uspela da ih potpuno uguši pre nego što su se ponovo intenzivirali 16. jula. Za razliku od prvobitnog talasa protesta, koji su za cilj imali samo upad u zgradu parlamenta, zahtevi masa su evoluirali prvo u svrgavanje Rutoa, a zatim i u svrgavanje celokupne vlade Kenije. U momentu pisanja ovog članka, oko 50 demonstranata je mrtvo, dok je na stotine povređeno.
Otvorena zavisnost od Zapada
Sadašnja vlada Kenije, kao i predsednik Kenije su poznati kao bliski saradnici Zapada. Samo nekoliko dana pre početka protesta Kenija je od strane Zapada prozvana kao veliki saveznik koji nije član NATO-a.
Nakon što je američka vojska izbačena iz Nigera, Amerika je počela sa izgradom baze na severu Kenije, gde će prebaciti trupe iz Nigera. Takođe, američkoj vojsci je predato i ostrvo po imenu Manda, koje će služiti za američke vojne operacije, a osim američke postoji i britanska vojna baza u Keniji.
Osim u vojnoj sferi, ogromna zavisnost Kenije od Zapada se vidi i u ekonomskoj sferi. Kenija je jedna od najzaduženijih zemalja Međunarodnom monetarnom fondu (MMF) na svetu, sa jednim od najvećih tereta duga – odnosom spoljnog duga prema BDP-u.
Status polukolonije
Razlog za nove poreske reforme, koje su i uzrok protesta, jeste novi zajam od MMF-a. Naime, same poreske reforme su uslov za novi zajam, koji će dalje produbiti zavisnost Kenije od Zapada. Ovo je već dugo vremena uobičajena praksa finansijskih institucija koje predstavljaju produženu ruku Zapadnog imperijalizma, kao što su MMF, Svetska banka i ostali.
Tačnije, politika Zapada prema Keniji je ista kao i politika Zapada prema svakoj drugoj polukolonijalnoj zemlji. Ona podrazumeva ne dozvoljavanje razvitka proizvodnih snaga tih država, da bi ta država ostala potpuno zavisna od imperijalističkih sila. Zbog toga polukolonije, kao što je Kenija, služe isključivo za proizvodnju sirovina i materijala koji se izvoze i jeftino prodaju radi dalje prerade u gotove proizvode u inostranstvu, a zatim često i prodaju tih proizvoda zemljama od čijih su sirovina i materijala i napravljeni.
Već pomenuti zajmovi kod imperijalističkih finansijskih institucija, koje uzima kompradorska buržoazija tih zemalja, se koriste za njihovo zarobljavanje u dužničko ropstvo. Uslovi za uzimanje ovih zajmova su rekonstrukcija državnog budžeta (što podrazumeva i poreske reforme) u kojoj najviše ispaštaju siromašni slojevi stanovništva, prodaja državnih institucija kao što su fabrike, firme, infrastruktura i slično.
Ovime, osim što se onemogućava razvoj proizvodnih snaga, se oduzimaju već postojeće i onemogućava se mogućnost povratka uzetih kredita. Na taj način, ona ulazi u večno dužničko ropstvo, koje se, zbog sve manje mogućnosti povratka kredita, produbljuje sa vremenom što se može videti i na slučaju Kenije gde strani dug konstantno raste. Zbog toga MMF veoma rado daje ogromne zajmove ne radi pomoći siromašnim zemljava, nego radi daljeg bogaćenja Zapada i većeg eksploatisanje tih zemalja.
Slučaj Kenije
Konkretno kod Kenije, ovo možemo videti u najvećim granama privrede. U 2023. godini najveća grana privrede, koja najviše doprinosi i rastu ekonomije je bila agrikultura, a unutar nje daleko najviše se vrši proizvodnja čaja, koji je istovremeno i roba koja se najviše izvozi.
Dok je agrikultura najveća grana privrede, najbrže rastuća jeste turizam u kojoj se masovno grade restorani, hoteli i slično koji služe za ugošćavanje stranih bogatih turista. Tako vidimo da većina privrede unutar Kenije služi isključivo da bi pomogla interesu imperijalističkih zemalja, a ne narodu Kenije koji je svake godine na sve većem udaru imperijalizma što u ekonomskom smislu to isto i kroz uvlačenje u međuimperijalističke konflikte.
Zato su poreske reforme bile samo okidač za proteste, dok su glavni razlozi ogromno siromaštvo, represivni državni aparat, manjak dostupnih socijalnih usluga, poslova i sve ostalo što dolazi sa statusom polukolonije i dužničkog ropstva.