Nakon što su inicijalno pretrpjele neuspjeh u svojoj ofanzivi na Južni Liban, izraelske snage su započele novu fazu čiji je cilj dostizanje druge linije odbrane snaga Otpora u Libanu i njeno zauzimanje. Neposredno nakon otpočinjanja nove ofanzive, Izraelske odbrambene snage (IOS) su uspjele samo u toku prvog dana napada da izgube 6 vojnika. Od tada su se povjećali gubici, među kojima se nalazi i tehnika, u vidu dronova i tenkova. Scenario u kome izraelske jedinice ulaze u zasjede Otpora, da bi se zatim povukle desetkovane ne samo što su obelježile početak i prethodnih i ovih napada, već su postale i svojevrsno znamenje vojne efikasnosti Otpora.
Šta do sada znamo?
Nakon što je 1. oktobra započeta kopnena operacija na Liban – sa preko 70.000 ljudi, došlo je do preko mjesec dana ogorčenih borbi duž čitavog pograničnog pojasa. Izraelske snage nastupale su iz 5 glavnih operativnih pravaca, a kako je vrijeme odmicalo, težište borbi se premještalo sa jednog na drugi pravac. Tako je na početku rata došlo do velikih okršaja u predelu grada Aita al-Šab i Marun al-Ras, da bi se zatim nešto kasnije operacije prenijele sjeverno – ka Kijamu, koje su snage Otpora uspjele da odbrane, a završe ponovo oko Marun al-Rasa. Ovo su bile tačke najžešćih sukoba, a međusobna bombardovanja i raketiranja, kao i bliski sukobi javljali su se praktično duž cijele linije fronta. Tokom ovih borbi, Izrael je izgubio preko 1.100 vojnika ako uzmemo poginule i ranjene (od čega je 100 poginulo), dok su gubici Otpora i dalje nepoznati.
Sa operativne tačke gledišta, ako je cilj bio prodor u Južni Liban iz više pravaca i kontrola teritorije do rijeke Litani, kako je inicijalno navođeno sa izraelske strane, onda je operacija doživjela neuspjeh. Ako je pak, cilj operacija bio da se zauzme pogranični pojas i likvidira uporište Otpora, onda je ta operacija ponovo – neuspjeh. Ukoliko je 70.000 vojnika jedne od tehnički najopremljenijih, a navodno i među najobučenijih vojski svijeta potrebno da bi se zauzela sela u pograničnom pojasu, koja su zatim brže-bolje napuštena, minirana i dignuta u vazduh onda je izraelska vojska postigla “uspjeh vrijedan hvale”.
Ono što je izvjesno, jeste da je nekoliko divizija i brigada povučeno od početka operacija, da IOS istinski nije zašao dublje od nekoliko kilometara u libansku teritoriju, kao i to da se sada nalaze praktično na istim ili sličnim pozicijama na kojima su se nalazili na početku rata. Miniranje naselja pokazuje da su nesposobni da ta naselja i zadrže i kontrolišu, a smjena ministra odbrane i konfuzija oko konačnog cilja operacije u izraelskim redovima pokazuju da nešto ne štima u cionističkom taboru.
Raketiranje Izraela
Artiljerijske i raketne jedinice Otpora svakodneno zasipaju izraelske gradove, a pre svega luke i vojne baze balističkim raketama, dronovima i drugim oružjem. Do sada su pogođene vojne baze u okolini Haife, Naharije i Tel Aviva. Drugi gradovi i naselja poput Safeda, Kirjat Šmone, Netanije i mnogih drugih su takođe pogođeni.
Do sada je Otpor targetirao (ukupan broj gađanja):
- naselja – 456
- vojni ciljevi – 361
- vojne baze – 164
- vojne kasarne – 101
- gradovi – 58
- dronovi i avioni – 29
- pokušaja proboja – 28
- pokušaja napredovanja – 25
Izraelski gubici su sledeći:
- 100+ ubijenih
- 1000+ ranjenih
- 48 tenkova
- 7 dronova
- 13+ drugih vozila
- 17 vojnih fabrika
- 11 trening kampova
Rakete pored vojnih ciljeva evidentno igraju ulogu i prenošenja rata ka unutrašnjosti samog Izraela. Međutim, ovakvi potezi nemaju za cilj biološko uništenje civilnog stanovništva (kao što je to reč u Gazi ili čak Libanu), već paralizovanja civilnog života i opšteg demoralisanja protivničke strane. Jedan od takvih napada je izvršen i 18. novembra kada su balističke rakete i dronovi u velikom broju pogodili Tel Aviv, pogađajući čitavo gradsko područje u znak odmazde za masakre počinjene u Bejrutu. Međutim, u samom Libanu situacija je potpuno drugačija. Izraelska avijacija namerno targetira urbana naselja, bombarduju se bolnice, aerodromi, društvene organizacije – praktično sve. Usled takvih napada poginulo je već preko 3.000 ljudi, dok je preko 13.000 ranjeno.
Šta podrazumijeva druga faza?
U toku druge faze izraelski napadi su fokusirani na grad Čamu i Kiam. Grad Čama nalazi se u zapadnom dijelu Libana i udaljen je oko 5 km od granice. Zauzimanjem ovog grada postigla bi se operativna kontrola nad čitavim zapadnim delom fronta, što bi znatno otežalo poziciju Otpora. Nasuprot tome, Kiam se nalazi severoistočno, u blizini naselja Metule, a njegovim kontrolisanjem, Izrael bi dobio snažno uporište za napad sa boka i upad u zaleđe Južnog Libana. Međutim, prema dostupnim podacima izraelske snage nijesu postigle uspjeh u zauzimanju ovih gradova, uprkos velikom prisustvu i bombardovanju od strane avijacije, posedovanju modernih oklopnih jedinica i dronova. Naprotiv, Otpor je samo u jednom danu u okolini Kiama izvršio 7 raketiranja izraelskih koncentracija pešadije i oklopa, a oko grada Čame ja najvjerovatnije uspjeo da uništi dva tenka tipa Merkava.
Evidentno je da izraelska napredovanja dolaze po velikoj materijalnoj cijeni. Gubici u ljudstvu i tehnici su veliki i ovim tempom, izraelske armije će iskrvariti prije nego što se domognu neke ozbiljnije vojne pobjede. Potvrdu toga pokazuje i sve veći politički pritisak koji se javlja i u okviru samog Libana, a izazvanog od strane Izraela i SAD-a, da se Otpor jednostavno povuče sjeverno od reke Litani, a Izrael nazad na početne pozicije. Ovakav rasplet događaja je nemoguć, ne samo zato što ni jedna ni druga strana neće odustati od svojih ciljeva, već i zato što Izrael blatantno negira libansko pravo na nacionalno samooprijedeljenje i već pokazuje apetite ka aneksiji Južnog Libana. Prema tome, nastavak ovog rata je zagarantovan dokle god predatorske pretenzije ne budu sasečene u samom kolonijalnom korijenu.