Povodom 5. godišnjice od masovnih demonstracija u Čileu, 18. oktobra je došlo do protesta, a zatim i sukoba između policije i demonstranata. Teško oklopljena policija je vodenim topovima i suzavcem pokušala da razbije demonstrante u glavnom gradu Čilea – Santijagu.
Pre 5 godina, preko milion ljudi je izašlo na ulice i započelo mesec dana demonstracija, tokom kojih je oko 30 ljudi izgubilo život. Povod za demonstracije i tada, kao i sada, bili su izuzetno loši uslovi života. Čile je u suštini i dalje država sa jasnom i sistemskom segragacijom, gde su neoliberalne reforme doterale većinu stanovništva u potpuno siromaštvo. Nakon događaja iz 2019. predložene su ustavne reforme, tokom kojih se pravedni narodni bunt pretvorio u igru između buržoarskih političkih partija.
Pet godina kasnije, divlja eksploatacija je i dalje ostala. Međutim, evidentno je da procesi započeti pre pet godina još nisu ni blizu svog završetka. Socijalna dinamika u kojoj pre svega radnička klasa ove države, a sa njom i srodne klase bivaju eksploatisane od američkih kompanija, glomaznog birokratsko-kompradorskog državnog aparata, zajedno sa svom ostalom bedom koje siromaštvo nosi, ne može zadržati tolike mase u stanju mirovanja. Ukoliko uzmemo u obzir i “trusno područje” Južne Amerike u klasnom smislu, kao i njenu veliku važnost za sve ranjiviji američki imperijalizam, jasno je da klasne borbe u toj državi tek predstoje.