Neosporno je da borbe potlačenih naroda za svoju samostalnost mogu da budu korišćene od imperijalističkih ili uopšte reakcionarnih država za ostvarivanje svojih soptvenih ciljeva.
Tako je borba za slobodnu Palestinu postala jedna od tački sukoba Izraela (a posredno i SAD) sa Iranom. Analogno, narodnooslobodilački pokret Kurda postao je sve traženiji saveznik onih koji u turskom imperijalizmu vide svog neprijatelja. Međutim, u Kurdistanu usled drugačijeg istorijskog razvoja i položaja još uvek nije izražena u potpunosti jasna i monolitna linija koja stoji nasuprot turskog imperijalizma kao glavnog neprijatelja ovom pokretu, za razliku od palestinskog gde je narodnooslobodilački pokret jasno definisan.
Pojavljivanje kurdsko-iranskih grupa, početak ruskog interesovanja za Kurde, izraelsko naglašavanje Kurda kao “prozapadnih” saveznika to i potvrđuje. Paradoksalno, Kurdi većinski trenutno vode rat protiv neformalno druge najmoćnije NATO armije – Turske.
Život u četiri države (Iran, Irak, Turska i Sirija), heterogenost u samom istorijskom sazrevanju nacije kao posledica kasnog prodiranja kapitalističkih odnosa i baš takvog podeljenog života pred kurdski pokret stavio je kolosalni istorijski zadatak da istovremeno vodi borbu na četiri fronta protiv nacionalnog podjarmljivanja, koje pride nije bilo svuda istog intenziteta.
Međutim, ne treba pasti u zamku i pomisliti kako su Kurdi (ili Palestinci) samo predmet imperijalističkog potkusurivanja. Intenziviranje trgovine, javljanje industrije i uopšte kapitalističkih odnosa i pod uslovima faktičkog kolonijalizma – upravo su katalizatori nacionalnog sazrevanja kurdske nacije i to je objektivni istorijski proces.
Sazrevanje kurdske i palestinske nacije isprečilo se kao bedem cionizmu, fikcijama o neo-osmanskom carstvu, odnosno u praksi javili su se kao konkretan udarac imperijalizmu na Bliskom istoku. Kalkulisanje jedne ili druge linije i oslanjanje na imperijaliste u bilo kom pokretu već je pokazalo katastrofalne posledice po same pokrete, pa čak i po okolne države koje poseduju nazivnu samostalnost.
Otpor u Libanu se našao donekle izolovan i interno i ka spolja, Sirija je rastrzana turskim, izraelskim i drugim imperijalističkim čeljustima. Grad Kobani i Severna Sirija postaju predmet “zaštite” američkog imperijalizma koji će eksploatacijom nafte svoje interese naplatiti sa velikom kamatom.
Zato takođe treba pogledati u praksu. Otpor u Palestini nije prestao sa borbom. Nije ni glavnina Kurda. Izraelski tenkovi i dalje gore po Gazi, a turski po Rožavi. Turski produženi prsti nemilosrdno su presečeni u dolini Eufrata, a pritisci da se Kurdska borba u Siriji svede na puki reformizam postaju sve jači. Pobeda u Siriji bi bila istovremeno signal za podizanje nivoa i u Turskoj, Iraku i Iranu, ali i Palestini.
Narodnooslobodilačke borbe su nužni istorijski proces. Postaje evidentno da će se mnogobrojne borbe širom sveta, a posebno na Bliskom istoku povezati. Borba protiv globalnog imperijalistčkog porekta koji u svom samrtničkog ropcu preti da proguta čitavo čovečanstvo će morati da poprimi upravo takav oblik militarizovane istorijske negacije koja će biti sposobna da do temelja sruši postojeći poredak kako bi izgradila novi.
