Tokom 23. oktobra, oružano krilo PKK – narodne odbrambene jedinice (HPG) izvršile su napad na sedište turske vojne vazduhoplovne kompanije TAI u Ankari. U napadu je učestvovalo 5 pripadnika HPG-a, od čega su tri bile žene. Ni jedno nije preživelo sam napad.
Nedugo nakon napada, Turska je izvela veliki broj vazdušnih i artiljerijskih bombardovanja u Severnoj Siriji, gde Kurdi čine značajan broj stanovništva. Međutim, sam napad odvija se u situaciji kada se u okviru samog Kurdskog pokreta očigledno javlja borba između dve struje. Sa jedne strane tzv. pomirljiva struja koju čine kolaboratorske kurdske političke partije u Iraku, a kojoj se od skora sve glasnije pridružuje i zatvoreni vođa PKK Odžalan. Druga strana, u kojoj se nalaze očigledno sami borci PKK koji od Iraka do Sirije vode nepomirljivu borbu sa turskim plaćenicima i regularnom armijom, koja gvozdenom pesnicom guši razvoj kurdskog nacionalnog pokreta. Sasvim je moguće da je ovaj napad upravo rezultat dvolinijske borbe koja se sada odvija u kurdskom pokretu i koja pre ili kasnije, kao i u slučaju Palestine mora prevagnuti na stranu oružanog otpora u čitavom Kurdistanu.
Ova akcija, koja je udarila u samo srce jedne tako osetljive industrije izazvala je osudu kako od strane samih kurdskih kolaborantskih političkih stranki, tako i drugih, među kojima je ne mali broj onih koje se samoproklamovano nazivaju “anti-imperijalistima”. Iako je individualni terorizam davno oboren kao metod borbe u klasnom i nacionalnom oslobođenju, odbrana vojne industrije nacije koja porobljava drugu, predstavlja krajnje licemerstvo i klin koji razdvaja revolucionarne i nacionalnooslobodilačke borbe, jednih naroda od drugih. U epohi imperijalizma, potlačeni narodi imaju potpuno legitimno pravo da se oružanom borbom izbore za svoju slobodu. Svaki korak ka negaciji ovog prava predstavlja korak ka daljem utemeljenju imperijalizma, a na štetu miliona potlačenih radnika, seljaka i drugih.
